Sakramenty

 

Chrzest jest narodzeniem do nowego życia w Chrystusie. Zgodnie z wolą Jezusa jest on konieczny do zbawienia, tak jak Kościół, do którego chrzest nas wprowadza. Sakrament chrztu świętego, który otrzymujemy w imię Trójcy Świętej jest rzeczywistością bardzo bogatą i obejmuje:

• odpuszczenie grzechu pierworodnego i wszystkich grzechów osobistych,
• narodzenie do nowego życia, przez które stajemy się przybranymi dziećmi Ojca, członkami Chrystusa i świątynią Ducha Świętego,
• chrzest włącza nas do Kościoła i dzięki niemu stajemy się uczestnikami kapłaństwa Chrystusa i dziećmi Bożymi,
• sakrament ten wyciska na duszy niezatarte znamię, dzięki niemu jesteśmy konsekrowani do udziału w kulcie chrześcijańskim.

W naszej parafii sakrament chrztu udzielany jest w każdą niedzielę podczas Mszy św. o godz. 12.00, a także w uroczystość Narodzenia Pańskiego, św. Szczepana i Poniedziałek Wielkanocny.

Dziecko do sakramentu chrztu św. należy zgłosić w Kancelarii parafialnej przynajmniej na tydzień przed planowanym terminem chrztu.

Rodzice dziecka przedstawiają w Kancelarii Parafialnej następujące dokumenty:

• akt urodzenia dziecka z USC,
• adres i dane rodziców chrzestnych,
• zaświadczenie od proboszcza rodziców chrzestnych, że mogą oni pełnić tę funkcję (jeśli nie są oni naszymi parafianami).

Rodzice i chrzestni dziecka są zobowiązani do udziału w katechezie przedchrzcielnej (dotyczy tych, którzy po raz pierwszy są rodzicami bądź chrzestnymi). Na taką katechezę umawiamy się indywidualnie z księdzem podczas spisywania aktu chrztu w Kancelarii Parafialnej.

Rodzice i chrzestni mają również obowiązek przystąpić do spowiedzi przed chrztem dziecka.

W dniu chrztu rodzice oraz chrzestni wraz z dzieckiem zgłaszają się 20 minut przed uroczystością do kancelarii parafialnej w celu złożenia podpisów w księgach chrzcielnych.

Warunki udzielania chrztu:

Miejsce zamieszkania: – Sakrament chrztu jest udzielany dzieciom, których rodzice mieszkają na terenie naszej parafii; osoby spoza parafii, które z ważnych powodów chciałyby ochrzcić dziecko w naszym kościele powinny przedstawić zgodę na chrzest wydaną przez swoją parafię.

Zgoda rodziców dziecka: – Przynajmniej jedno z rodziców musi wyrazić zgodę na chrzest.

Zapewnienie o warunkach katolickiego wychowania: – Rodzice mają obowiązek zapewnić dziecku pełne warunki wychowania katolickiego;

– W przypadku, gdy rodzice nie są w sakramentalnym związku małżeńskim i nie mają żadnych przeszkód do zawarcia ślubu zalecane jest odłożenie chrztu dziecka do czasu zawarcia sakramentalnego małżeństwa przez rodziców;

– W związkach, w których istnieją przeszkody do zawarcia katolickiego małżeństwa rodzice muszą wyrazić pisemne zobowiązanie o katolickim wychowaniu dziecka;

Rodzice chrzestni: – Zgodnie z przepisami Prawa Kanonicznego (kan. 879) dziecko powinno mieć jednego lub parę rodziców chrzestnych, czyli osoby wyznaczone przez rodziców, które będą mogły uczestniczyć w pełni w obrzędach chrztu oraz będą wspierać rodziców w staraniach o to, by ich dziecko doszło do wyznawania wiary i wyrażało ją życiem.

Wymagania stawiane chrzestnym: – Chrzestna(y) musi spełniać następujące warunki:

• mieć ukończone 16 lat;
• być praktykującym katolikiem, który przyjął sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego: chrzest, bierzmowanie i Eucharystię;
• prowadzić życie zgodne z wiarą (nie może być to być osoba, która żyje w związku niesakramentalnym);
• przedstawić zaświadczenie wydane przez parafię miejsca zamieszkania, że może pełnić funkcję chrzestnego; (osoby ochrzczone, należące do niekatolickiej wspólnoty chrześcijańskiej mogą pełnić jedynie funkcję świadka chrztu obok chrzestnego katolika).

Rzeczy potrzebne do chrztu:

• BIAŁA SZATA – ozdobna biała chusta, którą dziecko otrzymuje bezpośrednio po chrzcie – symbolizuje, że po chrzcie stało się nowym stworzeniem, oczyszczonym z grzechu i przyoblekło się w Chrystusa; rodzice i chrzestni mają troszczyć się by tę nową godność dziecko zachowało nieskalaną aż po życie wieczne; na szacie może być wypisane imię dziecka oraz data chrztu;
• ŚWIECA CHRZCIELNA – zapalana po chrzcie na znak, że ochrzczony stał się dzieckiem światłości.

Dzieci od lat 7-iu i starsi, którzy nie są ochrzczeni przechodzą specjalny cykl przygotowania do chrztu tzw. katechumenat.

Sakrament pokuty i pojednania jest to sakrament ustanowiony przez Chrystusa w Kościele, w którym mocą Ducha Świętego, grzechy po chrzcie popełnione, szczerze objęte żalem i wyznane spowiednikowi z wolą poprawy, zostają przez Boga odpuszczone mocą absolucji kapłańskiej.

Oznacza to, że grzesznik przystępujący pod wpływem Ducha Świętego do Sakramentu Pokuty, winien na pierwszym miejscu nawrócić się do Boga całym sercem. To wewnętrzne nawrócenie serca, które obejmuje żal za grzechy i postanowienie podjęcia nowego życia, wyraża się poprzez wyznanie grzechów Kościołowi, przez zadośćuczynienie i poprawę życia. Pan Bóg zaś udziela odpuszczenia grzechów za pośrednictwem Kościoła, który działa przez posługę kapłanów.

Pierwszym darem zmartwychwstałego Jezusa jest sakrament pokuty zwany często spowiedzią, sakramentem pojednania czy też przebaczenia. Jezus w wieczerniku, kiedy ukazał się apostołom, „tchnął na nich i powiedział im: Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20,22-23).

Grzech jako łamanie, nie zachowywanie Bożych przykazań jest przede wszystkim obrazą Boga, zerwaniem jedności z Nim. Narusza on równocześnie komunię z Kościołem. Dlatego też nawrócenie przynosi przebaczenie ze strony Boga, a także pojednanie z Kościołem, co wyraża i urzeczywistnia w sposób liturgiczny sakrament pokuty i pojednania.

Ci zaś, którzy przystępują do sakramentu pokuty, otrzymują od miłosierdzia Bożego przebaczenie zniewagi wyrządzonej Bogu i równocześnie dostępują pojednania z Kościołem, któremu grzesząc, zadali ranę, a który przyczynia się do ich nawrócenia miłością, przykładem i modlitwą.

Sakramentu ten ukazuje z jednej strony „akty penitenta” (żal, wyznanie grzechów, postanowienie poprawy) razem z rozgrzeszeniem kapłańskim, z drugiej zaś właściwe temu Sakramentowi skutki, a mianowicie to, że Sakrament:

• dokonuje pojednania z Bogiem, odpuszcza grzechy po Chrzcie popełnione, przywracając lub pomnażając łaskę uświęcającą;
• odpuszcza karę wieczną i przynajmniej część kary doczesnej;
• przywraca zasługi osobiste, jakie człowiek traci przez grzech śmiertelny;
• pomnaża i daje łaski uczynkowe do poprawy życia, lepszego spełniania własnego powołania życiowego i charyzmatów w Kościele.

Moralnym obowiązkiem chrześcijanina jest stała formacja swego sumienia. Wynika to z obowiązku rozwoju własnej świętości, jak też obowiązku formowania sumienia zgodnie z właściwymi normami moralnymi. Uzasadnieniem powinności poznania stanu swego sumienia jest świętość i integralność sakramentu pokuty i pojednania.

Zanim penitent przystąpi do konfesjonału, by otrzymać rozgrzeszenie powinien spełnić następujące warunki:

• rachunek sumienia
• żal za grzechy
• mocne postanowienie poprawy
• szczera spowiedź
• zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu

W naszym kościele parafialnym ksiądz spowiada 15 minut przed każdą Mszą świętą w dni powszednie.

Natomiast w niedziele i uroczystości sakrament ten jest sprawowany podczas Eucharystii.

Spowiadamy również w pierwsze piątki miesiąca w kościele parafialnym w godz. 6: 30 – 7: 00 oraz 17:00 – 17:55.

W kaplicy w Strupinie Dużym spowiedź odbywa się w niedziele kwadrans przed Mszą świętą.

Spowiedź podczas rekolekcji adwentowych i wielkopostnych z udziałem większej ilości spowiedników odbywa się w drugi dzień rekolekcji.

Chrystus ustanowił Eucharystię podczas Ostatniej Wieczerzy, gdy wziął chleb, dzięki czynił, połamał go i podał uczniom, mówiąc: “To jest Ciało moje, które za was będzie wydane; czyńcie to na moją pamiątkę”. Po Wieczerzy powiedział nad kielichem: “Ten kielich, to Nowe Przymierze we Krwi mojej, która za was będzie wylana” (Łk 22, 19-20).

Msza święta jest celebracją Eucharystii i obejmuje:

• głoszenie słowa Bożego,
• dziękczynienie składane Bogu Ojcu za wszystkie Jego dobrodziejstwa, a zwłaszcza za to, że darował nam Syna,
• konsekrację chleba i wina,
• uczestniczenie w uczcie liturgicznej przez przyjmowanie Ciała i Krwi Pańskiej.

Tylko kapłani ważnie wyświęceni mogą przewodniczyć Ofierze eucharystycznej i konsekrować chleb i wino, aby stało się Ciałem i Krwią Chrystusa Pana. Konsekracja jest to przeistoczenie chleba w Ciało i wina w Krew Chrystusa. Komunię świętą może przyjmować ten, kto jest w stanie łaski. Jeżeli ma świadomość, że popełnił grzech śmiertelny, powinien najpierw otrzymać rozgrzeszenie w sakramencie pokuty. Grzechy lekkie są odpuszczane na początku Mszy świętej podczas aktu pokutnego. Jest rzeczą właściwą, by wierni, jeśli tylko są odpowiednio usposobieni, przyjmowali Komunię za każdym razem, gdy uczestniczą we Mszy świętej (KPK 917).

Przyjmowanie Chrystusa w Komunii świętej:

• pogłębia zjednoczenie z Nim,
• gładzi grzechy powszednie i chroni przed ciężkimi,
• umacnia jedność Kościoła,
• jest zadatkiem przyszłej chwały
• można przyjąć jednego dnia Jezusa eucharystycznego po raz drugi pod warunkiem pełnego uczestnictwa w drugiej mszy świętej i ofiarowania jej w innej intencji.

W Najświętszym Sakramencie obecny jest sam Chrystus, należy Go czcić kultem adoracji. Nawiedzenie Najświętszego Sakramentu jest dowodem wdzięczności, miłości i obowiązkiem względem Chrystusa Pana.

“Eucharystia jest źródłem, a zarazem szczytem życia chrześcijańskiego”  – (Konstytucja Soboru Watykańskiego II Lumen gentium)

 

W naszym kościele parafialnym Eucharystia sprawowana jest w niedziele i uroczystości w godz. 7:00, 10:30, 12:00 i 18:00 a w dni powszednie w godz. 7:00 i 18:00 ( w czasie wizyty duszpasterskiej w dni powszednie nie ma mszy świętych o godz. 18:00, a w lipcu i w sierpniu w dni powszednie nie ma mszy św. o godz. 7:00).

 

W kaplicy w Strupinie Dużym Msze święte odbywają się w niedziele i uroczystości o godz. 9:00.

 

 

Co to jest bierzmowanie?

Bierzmowanie jest to sakrament, w którym Duch Święty udziela się człowiekowi ochrzczonemu jako Dar i umacnia go aby wiarę swoją mężnie wyznawał, bronił jej i według niej żył.

Jak wygląda istotny obrzęd bierzmowania?

Istotny obrzęd bierzmowania składa się z trzech elementów wykonywanych równocześnie. Są to:

• namaszczenie olejem Krzyżma na czole ochrzczonego, 
• nałożenie ręki biskupa na jego głowę, 
• słowa: “Przyjmij znamię daru Ducha Świętego”.

Kto może bierzmować?

W Kościele rzymskokatolickim zwyczajnym szafarzem bierzmowania jest biskup. W pewnych okolicznościach bierzmować może kapłan upoważniony do tego przez prawo kościelne.

Kto może przyjąć sakrament bierzmowania?

Sakrament bierzmowania może i powinien przyjąć każdy ochrzczony, który uznaje własnym aktem wiary, że jest gotowy odpowiedzialnie świadczyć w życiu o Ewangelii Jezusowej. Aby godnie przyjąć ten sakrament, należy być:

• w stanie łaski uświęcającej
• odpowiednio przygotowanym i zdolnym do świadomego odnowienia przyrzeczeń chrzcielnych.

Skutki bierzmowania są następujące:

• udoskonala łaskę chrztu,
• głębiej zakorzenia nas w synostwie Bożym,
• ściślej jednoczy nas z Chrystusem,
• pomnaża w nas dary Ducha Świętego,
• udoskonala naszą więź z Kościołem,
• umacnia do świadczenia o wierze chrześcijańskiej słowem i czynem.

Dlaczego bierzmowanie przyjmuje się raz w życiu?

Bierzmowanie, podobnie jak chrzest, nie może być powtarzane ze względu na niezatarty charakter czyli znamię Chrystusa, które wyciska na duszy chrześcijanina.

Obrzędy Sakramentu Bierzmowania

Obrzędy sakramentu bierzmowania zawsze oznaczały udzielanie się Ducha Świętego bierzmowanemu. Początkami obrzędy te sięgają czasów apostolskich. Apostołowie, bowiem wkładali ręce na ochrzczonych i otrzymywali Ducha Świętego. Biblijny obrzęd sakramentu bierzmowania był krótki.

Obrzędy sakramentu bierzmowania są następujące:

• przedstawienie kandydatów biskupowi,
• przemówienie biskupa do kandydatów, uwzględniające wszystkich wiernych obecnych
• odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych,
• modlitwa biskupa o dary Ducha Świętego, z wyciągniętymi rękami nad kandydatami,
• udzielenie sakramentu bierzmowania każdemu kandydatowi z osobna,
• modlitwa powszechna,
• błogosławieństwo końcowe.

Dokumenty wymagane do bierzmowania:

• metryka chrztu, (jeśli chrzest był w innej parafii, niż ta, w której przystępuje się do bierzmowania)
• zaświadczenie o uczestnictwie w katechizacji i opinia katechety lub ostatnie świadectwo katechizacji,
• uczestnictwo w katechezach przygotowawczych,
• uczestnictwo w całorocznych praktykach religijnych Kościoła katolickiego, udokumentowane w indeksie kandydata do bierzmowania,

• egzamin z zakresu wiedzy religijnej.

Czas udzielania sakramentu.

W naszej parafii sakrament bierzmowania udzielany jest, co dwa lata w terminie ustalonym przez Księdza Proboszcza z Biskupem.

Małżeństwo to przymierze, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę całego życia, skierowaną ze swej natury na:

• dobro małżonków,
• na zrodzenie i wychowywanie potomstwa,
• umocnienie Kościoła świętego.

Zawierane między ochrzczonymi zostało podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu. Jest to pierwszy sakrament ustanowiony przez Boga w momencie stworzenia mężczyzny i niewiasty, wynikający z polecenia Bożego: „Bądźcie płodni i rozmnażajcie się (…) oraz czyńcie sobie ziemię poddaną”. (por. Rdz).

Sakrament małżeństwa udziela łaski miłowania się wzajemnie tą miłością, jaką Chrystus umiłował Kościół. Łaska sakramentu udoskonala zatem ludzką miłość małżonków, umacnia ich nierozerwalną jedność na drodze do życia wiecznego. Ponieważ małżeństwo jest w Kościele stanem publicznym, dlatego powinno być zawierane publicznie w ramach celebracji liturgicznej i wobec zgromadzenia wiernych.

Do istotnych cech (przymiotów) małżeństwa należy:

• jedność,
• nierozerwalność,
• otwartość na przyjęcie dzieci.

Osoby rozwiedzione zawierające nowy związek nie są wyłączone z Kościoła, ale nie mogą przystępować do Komunii świętej. Powinni prowadzić życie chrześcijańskie bez ponownego związku i wychowywać swoje dzieci w wierze.
Chrześcijański dom rodzinny jest miejscem, gdzie dzieci otrzymują nauczanie wiary, i dlatego słusznie nazywa się go “Kościołem domowym”, wspólnotą łaski i modlitwy, szkołą cnót ludzkich i miłości chrześcijańskiej.

Kandydaci do małżeństwa po zaręczynach nazwani narzeczonymi, muszą spełnić konkretne wymagania, aby świadomie zawrzeć ten sakrament.

Narzeczeni mają obowiązek zgłosić się do kancelarii parafialnej najpóźniej na trzy miesiące przed planowaną datą ślubu. Oczywiście warto dużo wcześniej zająć sobie u księdza datę i godzinę planowanego małżeństwa.

Ślub ważnie można zawierać tylko na terenie parafii narzeczonego lub narzeczonej. Do zawarcia ślubu w innych kościołach parafialnych wymagana jest zgoda proboszcza parafii, w której zamieszkuje narzeczony lub narzeczona. Zgodę zwaną „Licencją”, można otrzymać dopiero po zakończeniu formalnego przygotowania do sakramentu małżeństwa.

Zgłaszając się po raz pierwszy do kancelarii narzeczeni przynoszą ze sobą następujące dokumenty:

– dowód osobisty;

– aktualne świadectwo chrztu (data wystawienia do 6 miesięcy);

– świadectwo bierzmowania (jeżeli ten sakrament nie jest odnotowany na świadectwie chrztu);

– w przypadku wdowców akt zgonu poprzedniego małżonka;

– świadectwo religii z ostatniej klasy (do wglądu).

Przygotowanie duchowe i prawne do małżeństwa obejmuje:

– dwukrotną spowiedź: pierwsza po zgłoszeniu na zapowiedzi oraz druga w ostatnim tygodniu przed ślubem;

– udział w 7-iu konferencjach przedmałżeńskich;

– trzy indywidualne spotkania w Poradni Rodzinnej;

– zaświadczenie potwierdzające wygłoszenie zapowiedzi przedślubnych.

W ostatnim tygodniu przed ślubem narzeczeni wraz z dwoma świadkami zgłaszają się do kancelarii parafialnej w celu spisania aktu ślubu, przedstawiają wtedy następujące dokumenty:

– indeks odbycia nauk przedślubnych (z odbytymi spowiedziami);

– licencję, jeżeli związek zawierany jest poza własną parafią;

– zaświadczenie z USC uprawniające do tzw. ślubu konkordatowego lub odpis aktu wcześniej zawartego ślubu cywilnego.

Nauki przedmałżeńskie organizowane są w naszej parafii w uzgodnieniu z zainteresowanymi parami. Trwają w przybliżeniu 7 tygodni.

Filmowanie i robienie zdjęć podczas uroczystości ślubnej podlega przepisom liturgicznym i powinno być wcześniej uzgodnione z duszpasterzem.

Namaszczenie chorych to sakrament, który udziela specjalnej łaski chrześcijaninowi doświadczonemu ciężką chorobą lub starością.

Sakrament namaszczenia chorych rodzi u niektórych katolików wiele lęków i obaw. Dość często wzywają kapłana dopiero wtedy, gdy chory jest umierający lub gdy już umarł, ponieważ obawiają się, by nie przerazić zbytnio konającego propozycją przyjęcia tego sakramentu. Namaszczenie chorych jest sakramentem człowieka chorego, a nie zmarłego. Starajmy się zadbać o to by nasi chorzy, którzy z nami przebywają w domu lub sąsiedztwie w odpowiednim czasie, świadomie przyjęli łaskę tego sakramentu. Dla osób cierpiących jest bardzo ważne doświadczenie spotkania z Chrystusem, który jest lekarzem dusz i ciał! Chorych prosimy zgłaszać do księży.

Sakramentu tego nie udziela się wyłącznie konającym. Została nawet zmieniona jego nazwa z „ostatniego namaszczenia” na „sakrament namaszczenia chorych”. Może go przyjąć osoba poważnie chora, osłabiona przez wiek; nie udziela się go natomiast człowiekowi, który z pewnością już umarł. „Kapłan wezwany do chorego, który już umarł, niech błaga Boga, aby go uwolnił od grzechów i przyjął litościwie do swego Królestwa; namaszczenia natomiast niech nie udziela. Jeśli istnieje wątpliwość, czy chory zmarł naprawdę, może mu udzielić tego sakramentu warunkowo”. W ciągu życia można wielokrotnie przyjąć ten sakrament, co ma miejsce wtedy, gdy ktoś wiele razy popada w poważną chorobę. Stosowny czas na przyjęcie namaszczenia chorych zachodzi wtedy, gdy wierny staje wobec niebezpieczeństwa śmierci z powodu choroby lub starości.

Sakrament chorych chrześcijanin może przyjmować ile razy zostaje dotknięty ciężką chorobą; również wtedy, gdy nastąpiło nasilenie choroby.

Namaszczenia chorych udzielają kapłani, używając oleju poświęconego przez biskupa, a w razie potrzeby przez kapłana, który namaszcza chorego. Do istoty tego sakramentu należy namaszczenie czoła i rąk chorego, z towarzyszącą modlitwą o specjalną łaskę płynącą z tego sakramentu.

Skutki specjalnej łaski sakramentu namaszczenia chorych są następujące:

• zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla dobra chorego i całego Kościoła,
• umocnienie do przyjmowania po chrześcijańsku cierpień związanych z chorobą lub starością (umocnienie w cierpieniu),
• przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł go otrzymać przez sakrament pokuty,
• umacnia ufność w Bogu, uzbraja przeciw pokusom szatana i trwodze śmierci,
• powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu chorego,
• przygotowanie na przejście do życia wiecznego.

Wielu teologów twierdzi, że przez sakrament namaszczenia chorych Chrystus gładzi człowiekowi, przyjmującemu go w dobrej dyspozycji, nie tylko grzechy, ale również i wszystkie należne za nie kary, dzięki czemu zaraz po śmierci przechodzi on do chwały nieba.

Co należy przygotować, kiedy wzywamy kapłana do chorego?

Przed przyjściem kapłana należy przygotować stolik przykryty białym obrusem, na którym stawia się zapalone świece, krzyż, wodę święconą i trochę waty. Na tak przygotowanym stoliku kładzie kapłan Najświętszy Sakrament oraz oleje. Bądźmy wspólnie z naszymi chorymi podczas przyjmowania przez nich tego sakramentu.

W każdy pierwszy piątek odwiedzamy chorych (zgłoszonych wcześniej) z posługą sakramentalną w godz. od 11ej do 13ej.

Wiernych w Kościele nazywamy Ludem kapłańskim, ponieważ przez chrzest wszyscy uczestniczą w kapłaństwie Chrystusa. To uczestniczenie w kapłaństwie Chrystusa nazywa się “wspólnym kapłaństwem wiernych” lub “kapłaństwem powszechnym”.

Oprócz kapłaństwa powszechnego wiernych istnieje jeszcze urzędowe zwane też kapłaństwem służebnym.

Kapłaństwo służebne przekazywane jest przez sakrament święceń, a zadaniem jego jest pełnienie służby we wspólnocie, w imieniu i w osobie Chrystusa.

Między kapłaństwem urzędowym, a kapłaństwem wiernych różnica jest istotna, ponieważ kapłaństwo urzędowe udziela świętej władzy, mocą której kapłani służą Ludowi Bożemu przez nauczanie, sprawowanie sakramentów, sprawowanie kultu Bożego i duszpasterstwo. Kapłaństwo powszechne natomiast uzdalnia i zobowiązuje wiernych do udziału w kulcie Bożym.

Posługa święceń kapłańskich jest od początku udzielana i wykonywana według trzech stopni:

• episkopatu, (biskup)
• prezbiteratu, (kapłan)
• diakonatu, (diakon)

W strukturze Kościoła stopnie te są niezastąpione i bez nich nie ma mowy o Kościele. Sakramentu święceń udziela się przez włożenie rąk i uroczystą modlitwę konsekracyjną. Święcenia wyciskają na duszy niezatarty charakter sakramentalny, wskutek czego przyjmuje się je tylko jeden raz. Sakrament święceń jest sakramentem, dzięki któremu posłanie, powierzone przez Chrystusa Apostołom, nadal jest spełnianie w Kościele aż do końca czasów. Jest to więc sakrament posługi apostolskiej.
Kościół udziela sakramentu święceń tylko mężczyzną ochrzczonym, których zdolności do wykonywania posługi kapłańskiej zostały starannie rozeznane.

Według zalecenia Chrystusa Pana musimy nie ustawać w modlitwie o nowe i święte powołania kapłańskie i zakonne z naszej wspólnoty parafialnej, aby nie zabrakło robotników na „niwie Pańskiej”. Dlatego w każdy czwartek pamiętajmy o tej intencji. W roku 2016 minęło 20 lat od początku istnienia parafii Miłosierdzia Bożego w Chełmie i jeszcze nie doczekaliśmy się powołania kapłańskiego czy zakonnego z naszej parafii.

Informacje dotyczące pogrzebu katolickiego w naszej parafii.

POGRZEB KATOLICKI

Pogrzeb chrześcijański nie udziela zmarłemu ani sakramentu, ani sakramentaliów, ale jest obrzędem liturgicznym Kościoła. Pogrzeb chrześcijański wyraża wiarę w życie wieczne i zmartwychwstanie. Kościół w znakach pogrzebu chce ukazać swoją jedność z człowiekiem w drodze z ziemi do nieba. Wyprasza pomoc duchową zmarłemu, okazuje szacunek jego ciału, a żywym niesie pocieszenie. Obrzędy pogrzebowe przewidują kilka form liturgii np.: Msza św. lub bez niej (w zależności od poziomu religijnego zmarłego i okoliczności jego śmierci). Gorąco zachęcamy do modlitwy w intencji zmarłego, a zwłaszcza do pełnego uczestnictwa we Mszy św. pogrzebowej. Ważne jest by przystąpić do sakramentu pokuty i przyjąć Komunię św. w intencji zmarłego. Także po pogrzebie o zmarłym należy pamiętać, otaczając go modlitewna pamięcią np. przez:

• Msze św. w 30 dzień po śmierci;
• Msze św. w rocznicę śmierci;
• Msze św. w innych terminach (np. w dzień imienin, urodzin);
• „wypominki” w miesiącu listopadzie;

Kto nie może otrzymać pogrzebu katolickiego:

Według Kodeksu Prawa Kanonicznego, kan 1184: § 1. Jeśli przed śmiercią nie dali żadnych oznak pokuty, pogrzebu kościelnego powinni być pozbawieni:

• notoryczni apostaci, heretycy i schizmatycy;
• osoby, które wybrały spalenie swojego ciała z motywów przeciwnych wierze chrześcijańskiej;
• inni jawni grzesznicy, którym nie można przyznać pogrzebu bez publicznego zgorszenia wiernych.

Dokumenty wymagane przy zgłoszeniu pogrzebu:

• w przypadku chowania zmarłego(ej) na cmentarzu komunalnym w Chełmie czy na cmentarzu przy ul. Lwowskiej w Chełmie, należy najpierw ustalić termin pogrzebu z administracją cmentarza i zakładem pogrzebowym, a następnie zgłosić się do kancelarii parafialnej w celu ustalenia szczegółów ceremonii pogrzebowej,
• w przypadku, gdy chcecie Państwo, aby uroczystości pogrzebowe odbyły się w naszym kościele należy zgłosić się do kancelarii parafialnej w celu ustalenia daty i godziny pogrzebu z księdzem, a następnie informujemy administrację cmentarza o planowanym pochówku,
• należy przynieść oryginalny Akt  zgonu z Urzędu Stanu Cywilnego w celu wpisania do ksiąg,
• jeżeli osoba zmarła nie zamieszkiwała na terenie naszej parafii trzeba dostarczyć z parafii zamieszkania (lub miejsca przebywania hospicjum, dom starości) zaświadczenia od kapłana, że osoba była wierząca, i że może być pochowana zgodnie z rytuałem katolickim,
• jeżeli osoba zmarła w szpitalu i przyjmowała wcześniej sakramenty od kapelana szpitala, należy przedstawić obrazek z informacją o tym fakcie.